9. Decide. Is this the life you want to live? Breathe in. Breathe out and decide

Oliwia przekręca klucz w drzwiach. Otwiera je i wchodzi do środka. Znowu jest sama. 

Znowu pojawia się pytanie „Co dalej?”

Zdążyła nieco zgłodnieć po podróży, więc otwiera lodówkę. Niestety cudów tam nie znajduje i kończy się na zamówieniu pizzy. Zapytasz pewnie czy może sobie pozwolić na takie pyszności. Przecież dopiero co wydała ostatnie pieniądze na bilet do Polski. Przed samym Jej wyjazdem Matteo uparł się, by przyjęła Jego pomoc. Nie obyło się bez kłótni. 

Ona powtarzała, że jakoś da sobie radę. Skłamała, że ma jeszcze końcówkę oszczędności. Że zaraz znajdzie pracę… 

On nie wierzył. Już od dawna domyślał się, że Oliwia ma problemy finansowe. 

Nigdy jednak się nie przyznała. Nic nie powiedziała. 

Przecież jest samodzielna. 

Sama i dzielna. 

Nie potrzebuje niczyjej pomocy. 

Zwłaszcza od faceta… Kim by On nie był.

Nadal zastanawia się czy ta wycieczka do Żor była dobrym pomysłem. 

Tęskniła za Matteo. To jasne. Nie przewidziała jednak, że zatęskni za kimś jeszcze.

Jak to w ogóle możliwe, że brakuje Ci kogoś, kogo zupełnie nie znasz? 

Spotykacie się przypadkiem. Masz wrażenie, że Wasza znajomość kończy się jeszcze szybciej niż się zaczęła. Przyzwyczajasz się do myśli, że Wasze spotkanie było naprawdę tylko przypadkiem i już więcej Go nie zobaczysz. Masz wrażenie, że Wasze drogi się już nie zejdą. To byłoby za piękne… Aż tu nagle Wasze spojrzenia znów na siebie trafiają. Znowu przypadek? A może to coś więcej? Może to już przeznaczenie? 

Czy Ty w ogóle wierzysz w przeznaczenie? W to, że ludzie sobie pisani zawsze znajdą do siebie drogę? Czy takie rzeczy nie zdarzają się tylko w filmach? Przecież to nie może być prawdziwe życie. Tu albo kogoś spotykasz i podtrzymujecie znajomość, albo nie. Tu na każdym kroku czeka na Ciebie rozczarowanie. Co poradzić… Ludzie przychodzą i odchodzą. Czasami pojawiają się w naszym życiu tylko po to, by nas czegoś nauczyć, coś pokazać, uświadomić…

Oliwia opiera się o ścianę i powoli osuwa na podłogę. Podkula nogi i splata dłonie na kolanach. 

Teraz, na spokojnie, zaczyna wszystko analizować. 

Pojechała do Matteo. Tęskni za Nim. To normalne. Przyjaciele za sobą tęsknią, potrzebują swojej obecności. A Ona przez te ostatnie lata bardzo się do tej Jego obecności przyzwyczaila. Zawsze był przy Niej, gdy tego potrzebowała. Zawsze wiedział, kiedy przestać zadawać pytania i po prostu przy Niej trwać, wspierać Ją. Mogli na sobie polegać.

Nigdy nie myślała o Nim, jak o materiale na faceta. To znaczy Martino jest przystojny, inteligentny, zabawny, świetnie tańczy, ma wiele zalet. Oliwia jednak broniła się, i nadal to robi, przed myślą o Włochu w takich kategoriach. 

Dawno temu obiecała sobie, że nigdy więcej się nie zakocha. I tego się cały czas trzyma…

Jednak kiedy w myślach wraca do Kubiakowego mieszkania wszystko się zmienia. 

Przypomina sobie widok śpiącego Michała. Coś Ją do Niego ciągnęło. Nie wie tylko, co to było. Mimo to robi Jej się na sercu cieplej. Wie, że nie powinna się tak czuć. Po pierwsze ma swoją złotą zasadę. Zero facetów. Zero związków. Po drugie, ewidentnie coś jest na rzeczy między Michałem a Matteo. Oliwia czuje, ze powinna być po stronie przyjaciela. W tym momencie sprawdziłaby się zasada „wróg Twojego przyjaciela jest Twoim wrogiem”. 

Tylko problem w tym, że Ona nie chce mieć w Michale wroga. Wręcz przeciwnie. Chciałaby Go lepiej poznać. Dowiedzieć się, czemu Ci dwaj się tak nie dogadują. 

Natłok myśli zaczyna Ją męczyć. 

Na dodatek, nie wiedzieć czemu, w myślach tych przewija się kilka osób. Osób, o których lata temu miała nadzieję zapomnieć. 

Najpierw Marcel. 

Skrzywdził Ją. To przez Niego ma taki a nie inny stosunek do mężczyzn. To miała być wielka miłość. Taka na całe życie. Mieli plany, wspólne marzenia, cele. Obiecywał, że zawsze będzie przy Niej, że nigdy Jej nie skrzywdzi… Wszystko to rozpadło się w ciągu sekundy. 

Czemu więc znowu pojawia się w Jej głowie?

Czyżby zbliżały się kłopoty..?

W tej chwili słabości myśli również o rodzicach. I to wcale nie jest tak, że nie myślała o Nich przez te lata. Ale czego spodziewać się po dziewczynie, która tak naprawdę nie miała normalnego dzieciństwa? Ba! Normalnej rodziny! Pewnie i Tobie nie byłoby łatwo myśleć o takich osobach w pozytywnym świetle. Oliwia ma do nich żal. Czuje się skrzywdzona nie tylko przez byłego narzeczonego, ale także i przez Nich. Nie dali Jej poczucia bezpieczeństwa. Nie przejmowali się Nią. Nie interesowali się Jej życiem. Od najmłodszych lat zajmowały się Nią wynajęte opiekunki. To One odrabiały z Nią lekcje, bawiły się lalkami. To takim osobom mogła się wyżalić, kiedy była już starsza. To z Nimi rozmawiała o problemach dorastającej nastolatki. Z opiekunkami. Nie z własną matką. 

Wydaje się, że państwo Mazur obudzili się dopiero z chwilą, gdy Oliwia postanowiła wszystko rzucić.

Stała tak z bagażem a na Ich twarzach malowało się to zaskoczenie, to złość, to zdziwienie. Jakby nic nie rozumieli. A Oliwia wcale im sytuacji nie chciała tłumaczyć. Wykrzyczała tylko, co tak naprawdę Ją bolało i wyszła. Nie oglądała się za siebie. Przez pierwsze dni w Mediolanie czasami myślała o tym, co zrobiła. Czy zostawienie wszystkiego ot tak było właściwym wyborem. Zastanawiała się czy Oni w ogóle o Niej myśleli odkąd wyjechała. Czy Jej szukali… przecież była Ich córką. Jedyną. Mimo wszystko na swój dziwny sposób kochali Ją. Tak przynajmniej chciała wtedy myśleć. 

Tak bardzo chciała uciec od swojego marnego życia. Zniknęła z portali społecznościowych. Zmienila telefon, adres mailowy.  

A teraz? Teraz już nie szuka odpowiedzi na dręczące Ją pytania. Nie zastanawia się czy szukali Jej przez ten czas. Bo i po co? Na pewno jest Im łatwiej, kiedy Jej już nie ma. 

Chyba ta wizyta na ojczystej ziemi tak na Nią działa. 

Dopiero teraz zaczyna poważnie rozważać kwestię powrotu. 

Do tej pory bała się, że wszystko wróci. Mimo, że Żory to nie Kraków. Z drugiej strony jednak czuje, że mogłoby się udać. Czeka na Nią Matteo. Chce, żeby wróciła. Chce Jej pomóc. Przecież we Włoszech nie ma nikogo. Dopóki i On tu mieszkał wszystko było w porządku. Nawet jeśli dzieliło Ich kilka godzin jazdy. A kiedy wyjechał, nie ma tu już na kogo liczyć. Do starej pracy nie wróci. Nie ma takiej możliwości. W sumie innej perspektywy też nie ma, bo przecież przerwała studia prawnicze. Gdzie można się zatrudnić bez wykształcenia? No właśnie… Nawet gdyby chciała nie wróci na zajęcia. Zwyczajnie Jej na to nie stać. 

- Oliwia! Ogarnij się! –karci się w myślach i wstaje z podłogi- Jesteś silną kobietą. Przeszłość już Cię nie dogoni. Koniec z tamtym życiem. Dasz sobie radę. Jak zawsze. 

Nie wie, jak bardzo się myli…

Z szafy wyciąga czyste ubrania i na dobrą godzinę zaszywa się w łazience z lampką wina. 

Po odprężającej kąpieli w końcu pisze wiadomość do Włocha.

- „Wszystko w porządku. Jestem w domu. Przepraszam, że nie dałam znać wcześniej.”

Kilka chwil później słyszy sygnał połączenia.

- Hej, już po treningu? Coś wcześnie…

- I tyle?

Oliwia wyczuwa, że Martino jest lekko zdenerwowany.

- Czemu się złościsz? –pyta niewinnie

- Ja tu od zmysłów odchodzę! Miałaś napisać jak tylko wylądujesz…

- Matt, nie gniewaj się. Musiałam odpocząć.

- Po prostu się martwiłem. 

- Jakie masz plany na resztę dnia? –zmienia temat

- Jeszcze nie wiem. Może się prześpię. A Ty?

- Muszę wszystko sobie przemyśleć…

- Oliwia? Czemu masz taki smutny glos? Stało się coś? –od razu zauważa Włoch

- Wszystko gra tylko… Może jednak powrót to nie taki zły pomysl? Nie mogę cały czas uciekać od własnego życia. Co się stało to się nie odstanie. Nie zmienię przeszłości. Ale mogę przecież pracować na przyszłość taką, jaką tylko sobie wymarzę.

- Czy to znaczy…

- Tak. 

- Zaraz wsiadam w samochód i jadę po Ciebie! –cieszy się Martino

- Powoli, powoli. –śmieje się Oliwia- Nie tak od razu. Muszę jeszcze raz wszystko dokładnie przeanalizować…

- A nie możemy tego zrobić razem, jak już tu będziesz?

- Zrozum, to dla mnie bardzo trudna decyzja. Tyle lat się od tego wszystkiego odcinałam… Nie mogę w minutę podjąć jakichkolwiek działań.

- Potrzebujesz czasu. –wzdycha po drugiej stronie

- Tak. Nie wiem ile, ale potrzebuję. 

- Zaczekam. Nieważne ile. 

- Dziękuję. 

- Skoro już wiem, że szczęśliwie dotarłaś, nie będę Ci przeszkadzał.

- Ty mi nigdy nie przeszkadzasz Matteo! Cieszę się, że dzwonisz.

- Już się stęskniłem. 

- Ja też. A właśnie! Przecież Ty mi coś chciałeś powiedzieć na lotnisku?

Matteo przeszywa zimny dreszcz.

Przecież nie będą o tym rozmawiali przez telefon…

- Nie, Oli. To już nieważne.

- Na pewno? Wiesz, że możesz powiedzieć mi o wszystkim.

- Wiem, ale nie ma takiej potrzeby. Może jeszcze kiedyś będzie okazja.

Nagle słychać dzwonek do drzwi.

- Chyba ktoś przyszedł. 

Oliwia podchodzi bliżej i zerka przez wizjer.

- To kurier. –mówi do telefonu

Otwiera drzwi.

- buongiorno! 

Uśmiecha się i zdziwiona odbiera od młodego chłopaka bukiet kwiatów. Podpisuje pokwitowanie.

- Grazie. –z jeszcze większym uśmiechem chowa się z powrotem w mieszkaniu.

Między kwiatami znajduje bilecik.

- „Będę czekał, M.” –czyta na głos- Matteo jesteś kochany! 

- Czemu? –dziwi się siatkarz po drugiej stronie słuchawki

Oliwia opowiada mu o przesyłce.

- To nie ja.

- Niemożliwe. Przecież jest bilecik. Z literką M. Nic nie rozumiem…

- Oli, to naprawdę nie ode mnie. 

- Więc kto-

- Zabiję Go. –przerywa Jej zdenerwowany Martino

- Matt, błagam Cię. Uspokój się. –próbuje Go nie złagodzić

- Już ja sobie z Nim pogadam. Kończę. Zadzwonię wieczorem.

- Matteo! Zaczekaj! 

Odpowiada Jej już jedynie głucha cisza. 

Lekko wystraszona wybiera numer przyjaciela. 

Nie odbiera.

Nie wie co zrobić. 

Nie ma kontaktu z innymi zawodnikami jastrzębskiego klubu. Nie ma od kogo zaczerpnąć jakiejkolwiek informacji.

Musi więc czekać. 

Zwija się na kanapie, z telefonem przy głowie, i nawet nie wie kiedy zasypia.

*

Martino pędzi jak wariat. Kilka razy już cudem uniknął kolizji przejeżdżając na czerwonym świetle. Nie ma to dla Niego jednak żadnego znaczenia. 

Trening zaczyna się za kwadrans. Zdąży jeszcze złapać Kubiaka zanim wszyscy dotrą na halę.

Z piskiem opon wjeżdża na parking.

Idealne wyczucie czasu. Kubiakowe auto pojawia się na horyzoncie. 

Matteo wysiada i trzaska drzwiami. 

Już z daleka Michał wyczuwa, co zaraz nastąpi. Z uśmiechem, pewny siebie, wychodzi Mu naprzeciw. 

- Domyślam się, że Oliwii spodobały się kwiaty. –zaczyna jak gdyby nigdy nic

- Wydawało mi się, że wyraziłem się jasno dziś rano. –Włoch zaciska pięści

- No właśnie, wydawało Ci się.

- Czego nie rozumiesz w zdaniu „Daj Jej spokój”? Głupi jesteś czy udajesz? 

- A Ty czego nie rozumiesz, kiedy mówię, że tak latwo nie odpuszczę? Dziewczyna mi się podoba. 

- Może i jesteś popularny i innym właśnie to się podoba, ale Oliwia taka nie jest. Wiele już przeszła i nie pozwolę, żeby ktoś taki jak Ty miał Ją jeszcze skrzywdzić. –dodaje włoski przyjmujący

- Ktoś taki jak ja? Czyli kto właściwie? –Kubiak ma powoli dość tej dyskusji i również zaczyna się wkurzać

- To popatrz w lustro jeśli jeszcze nie zauważyłeś. Jesteś zapatrzonym w siebie kretynem, który myśli, że może mieć w życiu wszystko. 

- Nie pozwalaj sobie Martino. Nic o mnie nie wiesz. –Michal robi krok w Jego stronę

- Tak jak i Ty o mnie, jeszcze dziś rano. Fajnie jest kogoś oceniać, nie? Ale jeśli chodzi o Ciebie od razu się denerwujesz. 

Ich spojrzenia są zabójcze. Jeszcze moment a gotowi wydrapać sobie oczy.

- Polubiłem Oliwię, nic z tym nie zrobisz. To, że zawsze dostaję czego chcę to jedna sprawa. Druga to taka, że przekonam Ją do siebie i wtedy zobaczymy. 

- Chcesz wojny? 

- Ta wojna zaczęła się w dniu Twojego przyjazdu, nie pamiętasz? –rzuca Kubiak

Odwraca się, ale Martino łapie Go za ramię. 

- Hej! –krzyczy ktoś za Nimi

Jak dobrze, że z samochodu kilka metrów dalej wysiada Russel! Być może właśnie zapobiegł ostrej bójce…

- Co tak stoicie? Trening zaraz. –wyczuwa atmosferę i stara się jakoś załagodzić sytuację

- Idziemy. –wyrywa się Kubiak

Bierze swoją torbę i nie czekając na Nich kieruje się w stronę hali.

Matteo bierze kilka głębokich oddechów. 

- W porządku? Wyglądaliście jakbyście mieli się pozabijać… -zagaduje po drodze Holmes

- Mam coraz większą ochotę facetowi przywalić. I to tak porządnie… 

- Chcesz sobie narobić problemów? Wiesz, jaki stosunek do takich rozwiązań ma Bernardi. Jeszcze gotowy Cię zawiesić. 

- Trudno. –wzrusza ramionami- Są rzeczy ważne i ważniejsze.

- O co Wam właściwie poszło?

Russel naprawdę wydaje się być w porządku. Zresztą od początku jako jeden z nielicznych stara się tworzyć z Martino normalne relacje. Nie patrzy na Niego z góry. Nie ocenia. Nie docieka Jego przeszłości. Nie szuka kłótni. Stara się być po prostu kumplem z drużyny. Matteo potrzebuje kogoś takiego. Kogoś, na kogo będzie mógł liczyć. Kogoś, kto Go wysłucha, doradzi. Z kim będzie mógł od czasu do czasu skoczyć na piwo. Ktoś, kto sprawi, że chociaż przez moment nie będzie się czuł odosobniony. 

- Długa historia… -odpowiada po chwili

- Piwo i pizza wieczorem? –natychmiast proponuje Amerykanin

- Czemu nie. 

W duchu Matt cieszy się na tę propozycję. 

Może w końcu ktoś zrozumie sytuację… 

*

Oliwia otwiera oczy. Nie wie, która jest godzina. Sięga po telefon, który właśnie zaczyna dzwonić. 

Numer nieznany. 

Niepewnie odbiera.
- Halo?
- Cześć Piękna. -odzywa się męski głos po drugiej stronie.

~~
Taka paplanina..
Zainteresowanych zapraszam do zajrzenia na mój bloggerowy profil.

Widzimy się za tydzień!

Całuję ;*
K. 

8. Stay long enough for me to say I love you

Późnym wieczorem oglądają jakąś głupią komedię. Oboje chcą odwlec moment pożegnania, który zbliża się nieubłagalnie. Oliwia rozmyśla o ostatnich wydarzeniach. Cieszy się, że przyjechała do włoskiego przyjaciela. Boi się przyznać przed sobą, ale tęskni za Polską. Mimo wszystko. Tu się wychowała. Tak jakby ta nostalgia była w Nią wpisana. 

No i przede wszystkim jest tu Matteo. Jej ostoja. Schronienie. Pocieszenie. Wsparcie. Uśmiech. 

Bezpieczna przystań.

Doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że wraca do pustego mieszkania. W Mediolanie nikt na Nią nie czeka. Nikt. No może z wyjątkiem niezapłaconych rachunków… 

Czy naprawdę włoski siatkarz jest jedyną osobą, która Ją tu w jakikolwiek sposób trzyma?

Jest jeszcze druga strona medalu.

Kubiak.

Tak, to właśnie On jest tą tak zwaną drugą stroną. Swego rodzaju magnesem trzymającym Ją na polskiej ziemi. Nikomu tego nie mówi. O nie. To by wszystko zniszczyło. No bo jak to? Przyjeżdża do Matteo. Do swojego tak naprawdę jedynego przyjaciela. Na Jego prośby i namowy nie reaguje. A co gdyby to Michał poprosił, żeby została? Z przyspieszonym biciem serca Oliwia w myślach zgadza się. Dlaczego? Sama jeszcze tego nie wie. Coś jest w tym facecie…

Wszystko się komplikuje jeszcze bardziej. Dlaczego? Przez nienawiść? Nie… To chyba za mocne słowo. Przez wzajemną niechęć obu Panów. Na kilometr widać, że nie darzą się sympatią. Gdyby mogli, pewnie woleliby nie funkcjonować w tej samej czasoprzestrzeni. 

Dlaczego?

To pytanie ciągle pojawia się w głowie Oliwii. Grają na jednym boisku. Strzelają do tej samej bramki. Ach moment, przecież to nie ta bajka. Tu nie ma bramek. Zresztą to nieistotne. Jakkolwiek by tego nie nazwać – powinni się chociaż tolerować. A nawet to przychodzi Im z ogromnym trudem.

Dziewczyna zastanawia się, czy uda się to jakoś pogodzić? Przecież Ona chciałaby mieć przy swoim boku zarówno Matteo, jak i Michała. Czy to tak wiele? Czy to źle? W pewien dziwny, niewytłumaczalny sposób, zależy Jej na każdym z Nich. A przecież Kubiaka w ogóle nie zna…  

Z rozmyślań wyrywa Ją dźwięk głosu przyjaciela.

- O czym tak myślisz Bella?

- O życiu Matteo. O życiu,

- I do jakich wniosków doszłaś?

- Że trzeba wracać do domu.

- Wiesz… Tu mógłby być Twój dom. -Włoch prostuje się i wbija wzrok w przyjaciółkę

- Matt…

- Zastanów się tylko. Co Cię trzyma w tym Mediolanie? Nic. 

- Przecież rozmawialiśmy o tym.

- Oli…

- Proszę Cię. Rano mam samolot. Pozwól mi się Tobą nacieszyć. 

Zrezygnowany Martino musi odpuścić. Po raz kolejny. Ale nie martw się. To wcale nie znaczy, że rezygnuje z tematu w ogóle. 

Blady świt. Za jedną czy drugą ścianą wszyscy jeszcze śpią w najlepsze. Oliwia powinna właśnie przekręcać się na drugi blok. Powinna dać się porwać Morfeuszowi na jeszcze kilka godzin przynajmniej. Dziś jednak musi porzucić te pragnienia. Zerkając na swój telefon uświadamia sobie, że to już czas. Godzina piąta. Pobudka. Powoli i raczej niechętnie wychodzi z łóżka. Na palcach stawia kolejne kroki tak, by nie zbudzić Matteo. Poprzedniego wieczoru uparł się, że może spać na podłodze. A mógł równie dobrze zająć kanapę przed telewizorem. On jednak wolał czuwać przy Niej. Nawet za cenę bolącego kręgosłupa czy innych ewentualnych powikłań. 

Oliwia nastawia wodę na herbatę. Cieszy się, że spakowała swoje rzeczy wieczorem. Teraz nie miałaby na to siły. Zresztą tego bagażu i tak nie jest za wiele. Bo ileż można zabrać w podróż trwającą plus minus czterdzieści osiem godzin? Panna Mazur zaczyna przygotowywać śniadanie „na szybko”. Po przejrzeniu zawartości lodówki decyduje się na płatki z mlekiem. Kiedy wstawia dwie niewielkie miseczki do kuchenki mikrofalowej, słyszy za sobą kroki.

- Bella… Dlaczego mnie nie obudziłaś? 

- Tak słodko spałeś. Nie miałam serca.

- Ale to ja chciałem przygotować śniadanie. Dla Ciebie.

- Chociaż tak mogę się odwdzięczyć za nocleg. -Posyła Mu jeden ze swoich uśmiechów.

-  Nie zostaniesz, prawda?

Ciągle ma nadzieję.

- Nie mogę. -Widzi Jego smutne oczy.- A przynajmniej jeszcze nie teraz.

Po śniadaniu wychodzą na zewnątrz. Matteo otwiera dla Niej drzwi swojego auta, a bagaż rzuca na tylne siedzenie. Zajmuje miejsce za kierownicą. Z piskiem opon rusza spod hotelu.  

Po czterdziestu minutach są na miejscu. Martino ze smutną miną stawia każdy jeden krok. Bo przecież każdy jeden to bliżej i bliżej pożegnania. 

- Przecież nie żegnamy się na zawsze… -chwyta Jego dłoń

- Wiem, ale nie lubię pożegnań. Tak z reguły.

- Może teraz Ty wpadniesz do mnie? 

- Liczę, że jednak Ty zrobisz to pierwsza. –uśmiecha się tajemniczo

Do odlotu jeszcze sporo czasu, ale Oliwia musi już teraz przejść przez odprawę. Przepisy. 

Wspina się na palce i całuje przyjaciela w policzek. Ten obejmuje Ją w pasie, jakby mieli się już więcej nie zobaczyć. 

Żadne z Nich nie chce tego rozstania.

Jest tylko jedna osoba, która może temu zapobiec – Oliwia. Przecież mogłaby powiedzieć „zostaję”. Jednak nic nie robi. Boi się. Boi się, że przeszłość Ją tu dogoni. Czy słusznie? Tego jeszcze nikt nie wie… 

Jeszcze.

Setki ludzi dookoła. Każdy zajęty własnym życiem. Każdy się gdzieś spieszy. Ktoś na kogoś czeka. Ktoś do kogoś leci. Ludzie mijają się, przypadkiem potrącają. 

Oliwia i Matteo trwają w tym swoim pożegnalnym uścisku. Mimo, że mają sobie powiedzieć „do widzenia” wszystko wydaje się być w porządku. Nic się nie dzieje. Do czasu…

- Ze mną też się tak czule pożegnasz? –słyszą za plecami czyjś głos

- Nie wierzę… -syczy Włoch pod nosem

- Ty tutaj? –Oliwia odskakuje od przyjaciela. 

Mimowolnie uśmiecha się.

- Chyba nie myślałaś, że dam Ci wyjechać od tak. –uśmiecha się pewny siebie Kubiak

- Skąd-

- Wiedziałem? –przerywa Jej zadowolony- Mam swoje sposoby –puszcza Jej oczko

- Nie masz swoich zajęć? –wtrąca Matteo

- Nie masz treningu? –odgryza się Michał

- Chyba obaj macie trening w południe. –próbuje jakoś załagodzić atmosferę Oliwia

Cały czas nie może pojąć czemu gracze jednej drużyny tak bardzo za sobą nie przepadają

- Wiesz Piękna, niektórzy muszą więcej trenować, by wejść na poziom kolegów z drużyny. –Michał nie odpuszcza

Martino zaciska pięści. Dziewczyna kładzie Mu rękę na ramieniu. 

- Miło było Cię poznać, ale chyba już czas na Ciebie. –zwraca się do Kubiaka

Chciałaby, żeby został. I z Nim chciała się pożegnać. Jednak wie, że teraz powinna stanąć po stronie przyjaciela. 

- Dla Ciebie wszystko. –odpowiada polski przyjmujący

Podchodzi do Niej i całuje w policzek. Wszystko dzieje się bardzo szybko. Jakby czasoprzestrzeń łamała właśnie wszelkie prawa. We włosy wkłada Jej niewielką stokrotkę.

- Do zobaczenia. –uśmiecha się zawadiacko i odchodzi

Tak. Wie, że wkurzył Martino.

Tak. Wie, że po raz kolejny namieszał w głowie dziewczynie.

Stoją tak dłuższą chwilę nic nie mówiąc. 

W końcu to Oliwia pierwsza przerywa ciszę.

- Nie rozumiem…

- Leci na Ciebie.

- Matt, ja nie o tym. Czekaj, co?!

- Hmm? 

- No co powiedziałeś przed chwilą? 

- Eee… Nie pamiętam… -drapie się po karku

- Matteo… -patrzy na Niego znacząco

- Dobra! –unosi ręce w geście kapitulacji- Powiedziałem, że leci na Ciebie. 

- Kto?

- Ojj kto, kto, Oli, zachowujesz się jakbyś nie wiedziała. –denerwuje się

- Michał? Tak myślisz?

- Słucham? –siatkarz powoli traci cierpliwość

- Myślisz, że podobam się Michałowi? –zakręca kosmyk włosów na palcu

- Oliwia!  -unosi się- Błagam, nie pytaj mnie o takie rzeczy.

- Dobrze już, dobrze. Nie denerwuj się tak. –uśmiecha się dziewczyna- Kubiak mnie nie interesuje. –upss, małe kłamstewko?- Nie rozumiem dlaczego Wy się tak nie lubicie.

- I nie zrozumiesz, więc koniec tematu. 

- Ale-

- Wszystko masz? Bilet? Torbę? –szybko zmienia temat

- Mam… 

- Oliwia, -lekko unosi Jej podbródek- obiecaj mi, że przyjedziesz.

- Nie mogę tego zrobić.

- Obiecać czy przyjechać?

- Jedno i drugie. Nie wiem czy dobrze zrobiłam będąc tu teraz…

- Proszę Cię. Już Ci tłumaczyłem. Żory czy Jastrzębie to nie Kraków. Tu byłabyś bezpieczna. Ze mną. 

- Uwielbiam Cię, ale naprawdę nie jestem jeszcze gotowa, żeby wrócić.

Dziewczyna wtula się w Niego najmocniej jak tylko potrafi. 

Gdzieś w środku czuje, że mogłaby zostać. Mogłaby przynajmniej spróbować. Coś sobie jednak postanowiła i tego się trzyma. Nie wie, co by się musiało stać, żeby zmieniła zdanie o powrocie do ojczyzny…

- Muszę iść. –patrzy na zegarek

- Zadzwoń jak wylądujesz. –Włoch po raz ostatni bierze Ją w ramiona.- Już za Tobą tęsknię.

- Przyleć do Mediolanu na weekend. 

- Nie wiem jak sprawy w klubie się ułożą… Oliwia… -zaczyna niepewnie- Muszę Ci o czymś powiedzieć. Już dawno chciałem to zrobić.

- A czy to nie może zaczekać? Ja naprawdę powinnam już iść. –spogląda to na zegarek to na kolejkę do odprawy

- Nie wiem czy wytrzymam… Oliwia, posłuchaj. Ja-

- Matt, zadzwonię i porozmawiamy, dobrze? –wskazuje na bramki- Jest coraz później. 

- Nie wiem czy to dobry pomysł… 

- Chyba nie ma takiej rzeczy, której nie można powiedzieć przez telefon?

- Wszystko jedno. –kłamie. 

Przecież nie powie Jej, że  to życiowa sprawa. Przecież nie powie, że tu chodzi o uczucia. 

Jego uczucia.

Do Niej.

- Masz rację, zdzwonimy się. Będę czekał cierpliwie.

- Trzymaj się! –Oliwia ściska Go już nie wiadomo który raz i przechodzi przez odprawę.

Matteo czeka aż zniknie  z Jego pola widzenia. 

Włoch wychodzi z budynku lotniska. Zauważa dobrze znane Mu auto. 

Tak. Kubiak opiera się o maskę swojego samochodu.

- Powiedziałem Ci, żebyś zostawił Ją w spokoju –nerwowo mówi Matteo

- A ja Ci mówiłem, że tak łatwo nie odpuszczę.

- O co Ci właściwie chodzi, co? 

- Podoba mi się. –Michał jest bardzo pewny siebie

- Chcesz się Nią zabawić? Namieszać w głowie a później zostawić, jak już Ci się znudzi?

- Na razie to Ty mnie nudzisz. 

- Kubiak, nie przeginaj. I dobrze Ci radzę. Zostaw Ją.

- Eh Martino, Martino. Jak Ty jeszcze mało i mnie wiesz. Ja zawsze dostaję to, czego chcę.

- Nie tym razem.

- Nie zmienisz tego. Tak już jest. –śmieje się 

Martino podchodzi jeszcze bliżej. 

Gdyby tylko spojrzenia mogły zabijać, obaj już dawno by nie żyli. 

- Powtarzam Ci, odwal się od Oliwii.  –Matteo zaciska pięści

- Bo co? Pobijesz mnie po treningu?

- Chciałbyś. –Włoch ledwo się powstrzymuje się, żeby nie wybuchnąć

- Tak jak ten biedny facet? Czekaj, jak on miał na imię? Luca?

Włoch odsuwa się kilka kroków.

- Myślałeś, że to nie wyjdzie? –Kubiak cieszy się ze swojego triumfu- A tu niespodzianka. Sprawdziłem kilka faktów z Twojego życia. Biedny facet… Czym On sobie zasłużył?

Matteo słucha Go w milczeniu.

-  Bo mecz przegraliście? A co to? Jeden Luca w zespole był? Odpowiedzialność spadła tylko na Niego? Nie, ale Ty tego nie mogłeś zrozumieć. Musiałeś się na kimś wyładować. I co? Nadal taką taktykę utrzymujesz? Pobijesz każdego, kto Ci podpadnie? 

- Zamknij się. –Martino odwraca się i idzie do swojego auta

- Nie jesteś Jej wart! Zasługuje na kogoś lepszego. –krzyczy za Nim Kubiak

Tego już za wiele. 

Nie wytrzymuje. 

Zmiana kierunku.

Za chwilę znów staje oko w oko z Kubiakiem.

- I niby Ty masz być tym kimś? –zdenerwowany przyciska Go do przedniej szyby

- Tak się chcesz bawić? –odpycha Go Michał

- Może to i lepiej, że wyjechała. Nie będzie musiała Cię oglądać. I na serio, nie mam ochoty na kłótnie z Tobą, więc ostatni raz to mówię, zostawisz Ją. 

- O nie nie, Michał Kubiak tak łatwo nie odpuszcza. –krzyżuje ręce- Oliwia jeszcze się do mnie przekona, zobaczysz.

- Nie licz na to. –odchodzi

Po kilku krokach odwraca się jednak i mówi:

- Ta bójka miała miejsce kilka lat temu. Sprawa szybko ucichła. Luca przespał się z narzeczoną mojego najlepszego kumpla. Ten się załamał, nie był w stanie nic zrobić. Więc ja się tym zająłem. On miał przed sobą przyszłość, karierę. Dostał propozycję gry w najlepszym klubie Serie A. Nie mógł takiej szansy zmarnować. Wziąłem odpowiedzialność na siebie. 

Kubiak nieco się zmieszał. 

- I co? Nie takiej historii się pewnie spodziewałeś? –dodaje widząc Jego minę

Jastrzębianin nie odpowiada.

- Następnym razem użyj mózgu zanim się odezwiesz i kogoś ocenisz. –rzuca na odchodne

Wkurzony tym całym zajściem Matteo zostawia Go.

Michał w milczeniu patrzy jak Włoch odchodzi. 

Uśmiecha się do siebie. 

Jest bardzo pewny swoich możliwości.

- Martino, game on.

~~

Hallo, hallooo? ;) Jest tu kto?

Wracamy po dość długiej przerwie. Nie wiem jak Wy, ale ja bardzo się cieszę! 

Wybaczcie, że tyle to wszystko trwało. Mam nadzieję, że teraz już będzie ok i rozdziały będą pojawiały się planowo w okolicach weekendu. 

Dziękuję za cierpliwość i wytrwałość przez te ostatnie miesiące..

Całuję ;*
K.

7. Take a look, I'm right behind

Od rana Matteo znowu jest w kiepskim nastroju. 

Czy to zwiastuje kłopoty?

Oliwia z kolei jest w wyśmienitym humorze. Cieszy się, że spędza z przyjacielem chociaż te kilka dni. Przygotowała na śniadanie ulubione tosty Włocha. 

- Matteo! Śniadanie na stole! 

Odpowiada Jej jedynie cisza.

- Matteo? 

Powoli otwiera drzwi Jego sypialni.

Puste łóżko.

Idealnie złożona pościel.

- No pięknie..

Dobry humor powoli Ją opuszcza. 

Wraca do kuchni, zajmuje miejsce przy stole i czeka.

Cierpliwie czeka..

*

- Widzę trening z rana? -zaczepia ktoś Martino

- Ty tutaj?

- Taki mały wypad z rana. -uśmiecha się cwaniacko

- Kubiak, odpuść sobie. -próbuje Go wyminąć Włoch

- Niby co takiego?

- Myślisz, że nie widziałem jak na Nią wczoraj patrzyłeś?

- Zazdrosny?

- Po prostu daj sobie spokój.

- Pozwól, że ja to ocenię.

- Znam Ją zdecydowanie dłużej niż Ty i wiem swoje.

- Chyba nie znasz jeszcze moich możliwości.

Przez kilka sekund, dla Nich trwających całą wieczność, toczą wojnę spojrzeń.

W oczach każdego z Nich da się zauważyć mieszane uczucia, targające Nimi w tej chwili emocje.

- Wracam do siebie, ale na pewno jeszcze się tu spotkamy. -rzuca Michał i odchodzi

Martino, zdenerwowany jeszcze bardziej niż przed wyjściem z hotelu, biega jeszcze dobre pół godziny. Chce w ten sposób pozbyć się wszystkich negatywnych emocji. Przecież Oliwia nie może wiedzieć, co się właśnie wydarzyło. 

Przyjaźnią się od lat. Już niejednokrotnie przez głowę włoskiego siatkarza przechodziły różne myśli. Z czasem zaczął czuć do dziewczyny coś więcej. Jednak nigdy się nie przyznał. Nigdy, nawet najmniejszym gestem, nie dał Jej poznać, że coś jest na rzeczy.

Zna przecież Jej historię. Wie, jaki ma stosunek do facetów czy związków. Zraziła się. I On to doskonale rozumie. Musi Jej najpierw pokazać, że nie jest taki jak reszta. Jak Marcel. Musi Ją zapewnić, że zawsze może na Niego liczyć, że On Jej nigdy nie zrani. 

Tylko czy to Mu się uda?

Na horyzoncie pojawia się Kubiak.

Jeszcze przed przyjazdem do Jastrzębia Matteo zrobił mały research o swoich nowych kumplach z boiska. Przeczytał wiele artykułów i opinii na temat każdego z Nich. Już wtedy doskonale zdawał sobie sprawę z tego, jak popularny w kraju jest właśnie Michał. Teraz, po kilku treningach, zdążył Go już trochę poznać. 

Również Michał zna swoją wartość. Wie na co Go stać nie tylko na boisku. Zawsze zaczepiany przez tłumy wielbicielek czuje, że pociąga kobiety. I właśnie dlatego nie jest w stanie pojąć, dlaczego przyjaciółka Włocha nie zwraca na Niego uwagi. Przynajmniej nie w takim stopniu, w jakim On to sobie wyobraża. 

Przecież już wtedy pod hotelem coś powinno się między Nimi stać, coś powinno zaiskrzyć. Tak twierdzi Michał. On nigdy nie miał problemów z nawiązywaniem kontaktów z dziewczynami. Podobał im się i zawsze był w stanie zdobyć tę, która Go zainteresowała.

W tym przypadku jest jednak inaczej.

Czy uda Mu się zbliżyć do Oliwii?

W końcu jest Matteo, który wcale nie zamierza Mu tego zadania ułatwiać.

Ale i Michał nie ma zamiaru tak łatwo odpuszczać..

*

- No witam Pana. -Oliwia wystukuje wymyślony przez siebie rytm

- Dzień dobry Bella. -uśmiecha się Włoch

- Dobry? Robię śniadanie, wołam Cię, a tu cisza. Wchodzę do Twojej sypialni. Ciebie nie ma. Wyjaśnisz mi to jakoś?

- Nie zostawiłem kartki? Moja wina. Wybacz. -całuje Ją w policzek

- Kartki? Nie mogłeś mnie po prostu obudzić?

- Tak słodko spałaś. Biegałem. Nic takiego. -puszcza Jej oczko

Oliwia nie jest w stanie długo się Niego gniewać. 

Uśmiecha się i nastawia od nowa wodę na herbatę.

- Siadaj, będziesz jadł zimne tosty. -pokazuje Mu język

Oboje się śmieją i po chwili wspólnie jedzą śniadanie.

- Co mamy na dziś w planach? -pyta Oliwia 

- A na co masz ochotę?

Na Ciebie myśli odruchowo

- Może spacer?

- Codziennie będziemy spacerować? -dziwi się Matteo

- A masz inny pomysł?

- O trzeciej muszę być na treningu.

- Dziś nie jadę. Nie ma opcji. -od razu dodaje

- Nawet nie będę Cię namawiał. -odpowiada spokojnie, co zastanawia dziewczynę

Nie spotkasz się z Nim przynajmniej. Powtarza sobie w myślach Matteo.

Nie wie jeszcze, jak bardzo się myli..

O godzinie 14:30 Matteo wychodzi z hotelu.

- Obiecuję szybko wrócić. -uśmiecha się

Oliwia zamyka zanim drzwi.

Postanawia obejrzeć coś w telewizji, tak dla zabicia czasu.

Po piętnastu minutach skakania po kanałach ma dość. 

Przebiera się w wygodniejsze ciuchy i wychodzi.

Taa, samotny spacer to zawsze dobra opcja!

Jest przed piętnastą. Oliwia chodzi wąskimi uliczkami Żor. Przygląda się ludziom. Niektórzy właśnie kończą pracę i wychodzą z banków czy innych placówek. Wiele młodych par wybrało się na spacer. Dziewczyna stara się jednak nie zwracać na Nich uwagi.

Ktoś zachodzi Jej drogę.

- Nie pojechałaś na trening? -pyta 

- O to samo mogę zapytać Ciebie. -krzyżuje ręce na piersiach

- Mogę się nieco spóźnić.

- W Bartmana się bawisz?

- Nie rozumiem..

- Gwiazdorzysz?

- Uuu widzę, że w tej Italii również o polskiej siatkówce coś wiedzą.

- Jak się ma przyjaciela siatkarza trzeba być na bieżąco. 

Kubiak prostuje się dumnie i przeczesuje włosy.

- No wiesz, znamy się krótko, ale cieszę się, że możemy być przyjaciółmi. -uśmiecha się

- Nie wyobrażaj sobie za dużo. -daje mu ‘sójkę’ w bok

Oliwia nie wie czemu, ale ta Kubiakowa pewność siebie nieco Jej imponuje.

Bo przecież wiemy, że Oliwia lubi pewnych siebie facetów.

- A Ty dokąd? -chwyta Ją za rękę- Już uciekasz?

- Ja nigdy nie uciekam. Po prostu chcę kontynuować spacer. 

- Panie przodem. -kłania się teatralnie Michał

Michał dotrzymuje Jej kroku. 

- Czemu właściwie zgodziłaś się u mnie nocować?

- Bo nie miałam wyjścia. -wzrusza ramionami

- I tylko dlatego? -siatkarz zatrzymuje się i wbija w Nią swoje tęczówki

Dziewczyna tonie w Jego spojrzeniu. On to zauważa. Zresztą, podobno faceci wyczuwają takie rzeczy. Prawda?

Po chwili Oliwia otrząsa się i wraca na ziemię.

- Tylko dlatego. -wyrywa dłoń z Jego uścisku i idzie dalej

Po kolejnych kilku minutach spaceru siadają na ławce.

- Za chwilkę wracam. -rzuca Kubiak i znika gdzieś między drzewami

Oliwia zakłada nogę na nogę i czeka na dalszy rozwój sytuacji.

Tak naprawdę wcale nie powinna z Nim siedzieć. Wie, że coś jest między Nim a Matteo. Chyba za sobą nie przepadają. Powinna trzymać stronę przyjaciela. Ale przecież nie umawiała się z Kubiakiem specjalnie! Spotkała Go przypadkowo, więc nie może mieć teraz wyrzutów sumienia..

- To dla Ciebie. -nachyla się nad Nią Michał

- Skąd wiedziałeś? -odbiera od Niego niewielki bukiet stokrotek

- Zgadywałem. -uśmiecha się- Mogę? -pyta wskazując miejsce na ławce

- Łazisz za mną już tyle czasu i dopiero teraz pytasz o zgodę? -śmieje się Oliwia 

Michał odpowiada uśmiechem i siada obok.

- Jak długo zostajesz?

- Jutro wracam.

- Musisz?

- Kupiłam bilet w obie strony.

- Szkoda..

- Powiesz mi czemu nie pojechałeś na trening? -zmienia temat

- Chciałem się z Tobą spotkać. -mówi pewny siebie

- Muszę już wracać. -dziewczyna zerka na zegarek

W duchu uśmiecha się jednak do siebie.

Kubiak odprowadza Ją pod sam hotel.

- Dziękuję za miłe popołudnie. I stokrotki.. 

- Cała przyjemność po mojej stronie. 

Michał ujmuje dłoń Oliwii i delikatnie ją całuje.

Tego to się nie spodziewała.. No bo czy ktoś w dzisiejszych czasach jeszcze robi takie rzeczy?! A mówią, że to Włosi są romantyczni..

- Zaczekaj. -dogania Ją przy drzwiach budynku

- Tak?

- Może pójdziemy do kina?

- Obawiam się, że to nie jest dobry pomysł. 

- Wiem, że wracasz do Mediolanu, ale to nie musi być dziś czy jutro. Kiedyś. 

Nie czekając na Jej odpowiedź zostawia całusa na Jej policzku i odchodzi. 

Tak, wie, że już Ją do siebie przekonał.

Kiedy Martino wraca z treningu zastaje dziewczynę przed telewizorem.

- Nie mów mi, że cały dzień tak leżysz? -całuje Ją w czubek głowy na powitanie

- No coś Ty! Byłam na spacerze. 

- I jak było? -mówi zaglądając do lodówki- Chcesz so-

Przerywa w połowie.

Na stole zauważa stokrotki. Szybko kojarzy fakty.

Kubiaka nie było na treningu. 

Minęli się tylko na parkingu przed halą.

Trzymał w ręku stokrotkę.

- To od Niego, prawda? -wraca do salonu

- Spotkałam Go przypadkiem.. Nie gniewaj się..

Oliwia odwraca się do Matteo

- Jesteś zły?

- Nie. -wraca do kuchni

Dziewczyna idzie za Nim.

Przytula się do Niego.

- Czemu Wy się tak nie lubicie?

- Kto Ci tak powiedział?

- Nie jestem dzieckiem. Widzę..

Matteo bawi się Jej włosami.

- Po prostu nie lubię faceta.

Po kolacji Matteo znika.

- Będę za kwadrans.

Oliwia w tym czasie postanawia trochę posprzątać. Składa wszystkie brudne naczynia i zaczyna zmywać. Nie trwa to jednak zbyt dlugo.

- Proszę.  

Jej oczom ukazuje się Włoch. W ręku trzyma bukiet tulipanów. Są w różnych kolorach i odcieniach. Od żółtych po czerwone. 

- Są piękne! -Oliwia od razu wstawia kwiaty do wody.- A z jakiej to okazji?

- Bez okazji.

Dziewczyna przygląda się przyjacielowi.

Ten dodaje po chwili:

- Skoro od Niego możesz dostać kwiaty ot tak, po prostu, to ode mnie tym bardziej.

~~

I znowu muszę Was przeprosić za opóźnienia.. Nie wszystko układa się tak, jak sobie zaplanowałam.. 

Na Facebooku zostawiam Wam informacje, żebyście były zawsze na bieżąco ;)
Teraz widzimy się w sobotę!
Całuję ;*
K.

@EDIT: 14.07.2013
Chyba musimy dać sobie trochę czasu. 
Pisanie dwóch historii jednocześnie jest nieco ponad moje siły. A i zauważyłam tendencję spadkową w statystykach.. Być może zawita Was tu więcej przez ten czas?
Nie miejcie mi za złe tej przerwy. Tak będzie najlepiej dla wszystkich. 
Jak zauważyłyście zdarzało się, że wpisy pojawiały się bardzo rzadko, zawsze coś się nie składało po drodze. Nie chcę pisać tutaj byle jak czy byle szybciej. Chcę dopracować każdy szczegół tej historii i poświęcić jej odpowiednio dużo czasu, uwagi.
Postanowiłam więc dokończyć pierwszą historię i dopiero wrócić tutaj.
Mam nadzieję, że zrozumiecie i mimo wszystko zostaniecie ze mną.
Całuję ;*
Do zobaczenia!
K.

6. Forget love, I'd rather fall in chocolate

- Czemu mi nic nie powiedziałaś? -Matteo stawia przed Nią talerz z kanapkami
- Bo nie byłoby niespodzianki. -uśmiecha się Oliwia
- Przyjechałbym po Ciebie..
- Wiem, ale dałam sobie radę.
- Jak zwykle. Tylko czemu przywiózł Cię kurier? -patrzy na dziewczynę pytająco
- Wczoraj już nie było autobusu z Jastrzębia. -wzrusza ramionami i dalej konsumuje przygotowane przez Włocha śniadanie
- Wczoraj?! Jesteś w Polsce od wczoraj?! Jeden telefon i byłbym gdzie trzeba..
- Mówiłam już, nie byłoby niespodzianki.
- Dobrze, że są jeszcze hotele i nie spałaś na dworcu.
- A kto powiedział, że spałam w hotelu? -pyta Oliwia zadziornie- Jakiś facet mnie przygarnął. W sumie chciał chyba zrekompensować się za ten wypadek.
- Słucham?!
- Spokojnie.. -uspokaja przyjaciela od razu- Po prostu jak usłyszałam ile życzą sobie za jedną noc, zrezygnowałam. Pod hotelem wpadł na mnie jakiś ktoś, źle się poczułam, więc zabrał mnie do siebie.
- I rano wyszłaś pewnie bez słowa?
- Zostawiłam karteczkę. A Ty skąd wiesz?
- Oli, znam Cię już trochę. -puszcza Jej oczko

Mimo wcześniejszych wątpliwości, Oliwia cieszy się, że przyjechała. Stęskniła się za przyjacielem. Co jakiś czas spogląda na włoskiego gracza, który ciągle dopytuje czy niczego Jej nie trzeba, czy nie jest głodna, czy nie chciałaby się położyć i odpocząć.
- Nie Matteo, jest w porządku. -spokojnie odpowiada na potok Jego pytań
- Przyjechałaś na stałe, prawda? -w końcu zadaje to istotne pytanie
- Chyba żartujesz. No way.
- Ale Oliii..
- Będę tu tylko kilka dni, więc nie zadawaj zbędnych pytań. Lepiej powiedz, co dziś robimy. -umiejętnie zmienia temat
- Dopiero o 15 mam trening.
- To ja się ogarnę, wezmę szybki prysznic i pokażesz mi to swoje nowe miasto. -decyduje za Niego.
Uśmiecha się, wstaje od stołu i podchodzi do Włocha. Kładzie Mu rękę na ramieniu i całuje w policzek. Kiedy zaczyna iść w stronę łazienki czuje Jego dotyk na swoim nadgarstku.
- Bardzo się cieszę, że tu jesteś.
Martino przyciąga dziewczynę do siebie i zamyka w szczelnym uścisku.
Jakby się bał, że zaraz zniknie..

Czas mija im szybko.
Dla Matteo zdecydowanie za szybko..

O godzinie czternastej są gotowi do wyjścia.
- Dopiero co wróciliśmy ze spaceru po okolicy, a Ty już chcesz wychodzić? -pyta Oliwia nalewając sobie sok
- Tak, mam trening.
- To miłego popołudnia. -rozsiada się wygodnie na kanapie
- O nie, nie, nie Bella. Jedziesz ze mną. -oznajmia Jej
- Ja? Na Twój trening? Dobre żarty.
- Na mecze przychodziłaś. -opiera się o kanapę, tuż nad głową dziewczyny
Mimowolnie Oliwia zaciąga się zapachem Jego nieziemskich perfum.
- Mecze to inna sprawa.
- I tu gramy, i tu. -przeszywa Ją wzrokiem Matteo
- Tu mi dobrze. -przeciąga się
- Oli proszę.. -ścisza głos
- Sama nie wiem.. To Twój nowy klub, nowy trener, nowi kumple.. A jak będą mieli coś przeciwko? Nie chcę Ci niczego popsuć na starcie.
- Oni się już tym zajęli. -wzrusza ramionami
- Matt, co masz na myśli? -Oliwia podnosi się i siada prosto, wbijając w Niego wzrok
- Nieważne. Chodź bo się spóźnimy.
Chwilę później Włoch przerzuca sobie Oliwię przez ramię. Z szafki zgarnia klucze i zamyka za Nimi drzwi pokoju.

Idąc hotelowym korytarzem, Oliwia czuje na sobie spojrzenia innych. Niektórzy patrzą na dwójkę z dezaprobatą. Niektórzy z uśmiechem kiwają głowami. Kilka młodych dziewczyn wzrokiem goni za przystojnym Włochem.
- Trzeba było mnie postawić wcześniej, a nie dopiero przy wyjściu. Co pomyślą Twoi sąsiedzi? -bierze przyjaciela pod rękę
- A od kiedy to Pannę Mazur obchodzi opinia innych? -przygląda się Jej badawczo
- Nie obchodzi. Martwię się o Ciebie. -teraz to Ona patrzy na Niego uważnie
- Musimy jechać. -przerywa, niepotrzebną w Jego mniemaniu rozmowę, i otwiera przed dziewczyną drzwi do swojej Alfy Romeo 159.

Po półgodzinnej jeździe są na miejscu.
Matteo parkuje przed halą jastrzębskiego klubu.
Z daleka macha Mu kilku kolegów z boiska.
- Chyba Cię lubią. -uśmiecha się Oliwia
- Albo mój samochód.. -mówi jakby do siebie

- Może ja jednak posiedzę sobie tu, na korytarzu, co? -prosi Oliwia przed samym wejściem na salę
- You wish. -chłopak bierze Ją za rękę i prowadzi na trybuny- Poza tym, dziś jest trening otwarty. Nie będziesz sama. -wskazuje Jej rzeszę rozchichotanych dziewczynek
Oliwia zajmuje miejsce w ostatnim rzędzie. Z daleka obserwuje piszczące fanki Jastrzębian. Chyba każda z nich ma na sobie klubową koszulkę z numerem swojego idola. Zaopatrzyły się też w aparaty fotograficzne, całe notatniki, długopisy, mazaki..
- Przecież to tylko trening.. -kręci głową Oliwia
Upływają kolejne minuty.
W końcu pojawiają się ci, na których małolaty tak czekają.
Trybuny oszalały. Kibice machają szalikami, wykrzykują imiona poszczególnych graczy.
Szał ciał normalnie.
We Włoszech Oliwia się z czymś takim nie spotykała. To znaczy, chodząc czasami na mecze zauważała kibiców w klubowych barwach, z trąbkami. Jednak byli oni o niebo spokojniejsi. Oczywiście kibice, zwłaszcza tej piękniejszej płci, ustawiali się w długich kolejkach po autografy czy zdjęcia, ale średnia wieku była nieco wyższa. Widać, co kraj to obyczaj.
Biorąc pod uwagę, że to był tylko trening, Oliwia boi się myśleć, co dzieje się podczas meczów.
- To się chyba nazywa fenomen siatkówki. -mówiła pod nosem
Oliwia schodzi kilka rzędów niżej i poprosi kobietę, która w Jej opinii pełni rolę opiekuna jednej z dziewczynek, o kartkę i coś do pisania.
Siada ponownie na swoim miejscu. Rozgląda się po boisku. Dostrzega Matteo. On, jako nowy nabytek zespołu, najbardziej fascynuje piszczące fanki. Młody, przystojny, dobrze zbudowany, w dodatku Włoch! Czego chcieć więcej?
Dziewczyna dla zabicia czasu zaczyna mazać po kartce. Jej ruchy są szybkie, ale dokładne. W sumie nie wie, po co to robi, ale sprawia Jej to wielką frajdę.

Po skończonym treningu, który notabene trwał dobre dwie godziny, siatkarze proszeni są do pamiątkowych zdjęć. Jedni chętniej, inni nieco mniej, ale każdy uśmiecha się w stronę obiektywów czy podpisuje plakaty, zdjęcia, szaliki, koszulki.. Oliwia ma wrażenie, że ciągnie się to wszystko w nieskończoność.
Widząc, że tłum powoli daje zawodnikom żyć, powoli schodzi na dół.
Kiedy stoi oparta o jedną z barierek podchodzi do Niej jeden z siatkarzy:
- Gdzie się podpisać? -mówi automatycznie- Czekaj! Znam Cię! -krzyczy prawie na cały głos
- Nie, chyba nie.. Jestem tu pierwszy raz. -nawet na Niego nie patrzy
- Wiem! -uderza się facet w czoło- Noc. Hotel. Zderzyliśmy się. Nocowałaś u mnie. -mówi na jednym wydechu
Oliwia podnosi wzrok. Uważnie przygląda się zmęczonemu po treningu siatkarzowi.
- Aaa.. -zaczyna obojętnie- To Ty, nocny maratończyk. -sili się na uśmiech
- Michał. -wyciąga rękę
- Oliwia.
- Nie mówiłaś, że jesteś naszą fanką. -uśmiecha się zawadiacko
- Z tego, co pamiętam to w ogóle niewiele mówiłam.
- No właśnie. I wyszłaś bez słowa. Martwiłem się rano.
- Nie tak bez słowa. Zostawiłam karteczkę.
Zapada niezręczna cisza.
- Jak ręka? -próbuje ciągnąć rozmowę Michał
- Został siniak. Przepraszam, muszę lecieć. -rzuca niedbale i odchodzi w stronę włoskiego przyjmującego
Michał odprowadza Ją wzrokiem, z niedowierzaniem patrząc, jak czule wita się z Jego nowym znajomym.

- Bella! -tuli Ją przyjaźnie- Nie wynudziłaś się?
- Znalazłam sobie zajęcie.
- Znasz Michała? -wskazuje na barierki, o które opiera się siatkarz
- Przenocował mnie. -wzrusza ramionami dziewczyna
- Że co?! To On?
- Hej, Matt, spokojnie. Przecież to nic takiego. -zaczyna głaskać Go po ramieniu
- Kretyn ze mnie! Nie skojarzyłem tego..
- Czego?
Matteo milczy.
- Czego? -powtarza Oliwia
- Przed treningiem, wszedłem do szatni. Akurat Michał opowiadał coś reszcie. Mówił, że jak biegał spotkała Go przygoda życia. Że poznał dziewczynę, przyleciała z Mediolanu. Że ma coś w sobie. Że.. A zresztą! Skąd ja mogłem wiedzieć, że mówi o Tobie?! Mało to dziewczyn z Mediolanu może sobie przyjechać?!
- Ale nie rozumiem, co Cię tak złości..
- Nic. Nieważne. Wracamy do hotelu? -bierze głęboki oddech
- Tak..
Matteo zgarnia swoją torbę i wychodzi z sali. Tuż za Nim idzie Oliwia, która posyła pytające spojrzenie Michałowi.
Zastanawia się, dlaczego Martino tak się uniósł.
Nie odwraca się więcej, ale doskonale wie, że jastrzębski zawodnik wodzi za Nią swoimi oczami.

Wieczorem wspólnie przyrządzają kolację. Matteo trochę się uspokoił od popołudnia. Nie jest już taki nerwowy. Oliwia nie chce Go prowokować, więc nie wraca do tematu Michała. Mimo, że wciąż zastanawia Ją reakcja przyjaciela..
- Podasz mi pomidory? Są na tamtej szafce. -wyrywa Ją z rozmyślań Jego głos
- Pewnie. -uśmiecha się
- Jesteś szczęśliwa? -pyta prosto z mostu
- A nie wyglądam? -uśmiecha się jeszcze szerzej
- W życiu. We Włoszech.
- Ok.. Czyli idziemy w tę stronę rozmowy.. Tak, wydaje mi się, że tak. Jestem szczęśliwa.
- I nie chciałabyś niczego zmienić?
- Matteo, do czego pijesz?
- Nie brakuje Ci niczego?
- Matteo.. -przeciąga ostatnią samogłoskę
- Nie brakuje Ci faceta? -pyta niepewnie Włoch
- Mam Ciebie. -bez zastanowienia Oliwia wspina się na palce i składa całusa na Jego policzku
- Chodzi mi o związek. Nie chciałabyś w końcu z kimś być?
- Żartujesz? Mam dość związków w tym życiu. Dobrze wiesz.
- Ale każdy chyba potrzebuje tej drugiej osoby.. Wspólnych poranków przy kawie, seriali czy glupich komedii na dobranoc, dzielenia z kimś codzienności.. -zatraca się w marzeniach
- Zapomnij. Wolę czekoladę. -dziewczyna sięga do szafki obok i wyjmuje z niej słodki przysmak.
Zrezygnowany Martino odpuszcza dalszą rozmowę.
Wzrusza tylko ramionami w geście kapitulacji.
Wkłada naczynie do rozgrzanego piekarnika.
- Zapiekanka będzie gotowa za pół godziny.



~~
Wróciłam po dłuższej przerwie i obiecuję więcej tak Was nie zaniedbać!
Obiecany, zaległy, kolejny wpis pojawi się jutro, tj. we wtorek.
Jak Wam mijają wakacje? Jakieś plany?
Całuję ;*
K.

5. Staring at your window with a suitcase in my hand

Zupełnie obce miasto. Dookoła nieznajomi. Wydaje Jej się, że ściąga niepotrzebną uwagę. Może to Jej opalone, zgrabne ciało? Mężczyźni zawsze się za Nią oglądali. Przestała zwracać na to uwagę. Może to przez Jej roztargnienie? Nerwowo rozgląda się dookoła. Ale co ma ze sobą zrobić? Nie zaplanowała tego do końca. Nie przemyślała, co zrobi po wylądowaniu. Po kilku minutach konsternacji bierze się w garść. Ciągnąc za sobą walizkę wychodzi na zewnątrz. Po drodze wpadają na Nią zabiegani ludzie. Klną pod nosem. Każdy martwi się tylko o siebie, to daje się wyczuć. Zupełnie inaczej niż w Mediolanie.. 

Robi się coraz później. Oliwia podchodzi do jednego z taksówkarzy i pyta o najbliższy dworzec autobusowy.

- A gdzie Panienka chce jechać o tej porze? -pyta starszy mężczyzna

- Zna Pan miejscowość Żory?

- Oczywiście! To prawie jak siatkarskie miasto. Można tam spotkać zawodników klubu z Jastrzębia.

- Lubi Pan siatkówkę? -zagaduje

- Mój wnuczek trochę gra w szkolnej drużynie. Kibicujemy Jastrzębskiemu. -odpowiada dumnie

- Ja dopiero zaczynam. -uśmiecha się Oliwia

- Panienko... -po chwili mówi zmartwiony- O tej porze nie dojedzie Panienka do Żor. Tylko do Jastrzębia.

- Żory są przecież bliżej.. Nie rozumiem..

- Wieczorem kursuje już tylko jeden PKS. Chyba, że przenocuje Panienka tu w Katowicach i pojedzie rano.

- Nie mogę.. -a raczej mnie nie stać na hotel.. przypomina sobie w duchu- Pojadę do tego Jastrzębia i coś wymyślę.

- W takim razie zapraszam, zawiozę Panienkę na dworzec. -uśmiecha się mężczyzna i pakuje walizkę do bagażnika.

Mężczyzna zatrzymuje się na dużym parkingu. 

- Dziękuję bardzo. -uśmiecha się Oliwia- Ile się należy? -pyta zaglądając do portfela i uśmiech znika z Jej twarzy

Taksówkarz zauważa to w lusterku. Odwraca się do Niej.

- Proszę spokojnie jechać do Jastrzębia.

- Ale..

- Widzę, że coś Panienkę trapi. Ja o te kilkanaście złotych nie zbiednieję. A przecież bilet Panienka do Jastrzębia musi kupić. 

- Dziękuję! Bardzo Panu dziękuję! 

Kierowca pomaga Jej z walizką i wskazuje, jak dojść do kas.

Pół godziny później Oliwia siedzi już w ostatnim tego dnia autobusie relacji Katowice-Jastrzębie Zdrój. Żałuje tylko, że omija on Żory.
  Widocznie tak musiało być.

Mogła uprzedzić Matteo o swoim przyjeździe. Odebrałby Ją z lotniska. Od razu pojechaliby do Niego. Nie martwiłaby się, co teraz ze sobą zrobi w obcym mieście. Ale wtedy nie byłoby niespodzianki.

- Poradzę sobie. -powtarza sobie

Nawet nie wie kiedy, zasypia, z głową opartą o szybę.

Z krainy Morfeusza wyrywa Ją głos jakiejś kobiety.

- Dojechaliśmy. 

- Już? -lekko się przeciąga

- Spałaś całą drogę kochana. -głaszcze Ją po ramieniu

Oliwia żegna się z pasażerką. Z luku bagażowego wyciąga swoją walizkę.

- Dokąd teraz.. -pyta sama siebie.

Obserwuje innych. Ktoś się z kimś wita. Ktoś po kogoś przyjechał. Ktoś dzwoni po taksówkę.

Patrzy na zegarek. Prawie dwudziesta druga. Bierze głęboki oddech i zaczyna iść przed siebie.

Po kilkunastu minutach ciągnięcia za sobą bagażu zauważa hotel. Z zewnątrz wygląda zachęcająco. Tak, masz rację, pewnie jest i drogi. 

Mija Ją jakaś młoda para.

- Przepraszam, -zagaduje Oliwia- czy w okolicy jest jeszcze jakiś hotel?

- Z drugiej strony miasta. -po chwili zastanowienia mówi chłopak

Dziękuje i wchodzi do środka.

Uśmiechem wita Ją recepcjonistka.

- Dobry wieczór. Witamy w naszym hotelu. Czym mogę służyć?

- Najpierw chciałabym zapytać.. Ile kosztuje wynajęcie pokoju?

- Na jak długo?

- Na jedną noc.

- 190 złotych. -sprawdza w cenniku

- Ile?! -wyrywa się Oliwii

Pracownica hotelu patrzy na Nią zdezorientowana.

- Dziękuję. -odpowiada zrezygnowana i wychodzi z budynku.

Wchodząc na chodnik odwraca się raz jeszcze i patrzy na zapalone światła w hotelowych oknach.

- Chcę do domu.. -mówi niczym małe dziecko.

Naprawdę zaczyna żałować, że nie zaplanowała tej podróży. Na ławce w parku spać nie zamierza. Zmęczenie jednak powoli bierze górę. Z każdym krokiem coraz bardziej zaczyna panikować. Może zadzwonić po Matteo? Nie.. To miała być niespodzianka. Może zamówić taksówkę, pojechać do tych Żor i poprosić przyjaciela, by uregulował rachunek? Nie.. To też odpada. Ostatnie polskie oszczędności wydała na autobus. Za ostatnią wypłatę, którą odebrała dość dawno temu swoją drogą, kupiła bilet do Polski. O hotelu może zapomnieć. Miała być silna. I samodzielna. Mówiła, że da sobie radę. Nie może teraz pokazać, że jednak potrzebuje pomocy. Nie może.. Nie..

- Uważaj jak chodzisz! -słyszy czyjś głos i czuje, jak ląduje na twardych chodnikowych płytach.

Próbuje się podeprzeć i podnieść, ale w tym momencie niesamowity ból przeszywa rękę.

- Nic Ci nie jest? -widząc zaciśnięte oczy dziewczyny, chłopak klęka przy Niej.- Coś Cię boli? -pyta zmartwiony

- Sam uważaj jak chodzisz! -jęczy

- Ja nie chodzę, biegam. -wyjaśnia, jak gdyby to miało coś zmienić

- Tym bardziej! 

Oliwia ma już wszystkiego serdecznie dosyć. Nie dość, że będzie skazana na noc w ciemnym parku, to jeszcze to.. Czuje łzy powoli spływające po policzkach. Szybko ociera je rękawem.

- Pokaż. 

Nie czekając na Jej odpowiedź chłopak ogląda rękę poszkodowanej.

- Mocno stłuczona, ale wyjdziesz z tego. -próbuje się uśmiechać

Nocny maratończyk wstaje z miejsca i wyciąga swoją rękę. Oliwii, z Jego pomocą, udaje się podnieść.
W chwili, gdy myśli, że jest ok, traci równowagę.
Chłopak łapie Ją w pasie dosłownie w ostatnim momencie, ratując od kolejnego upadku.
- Zabieram Cię na pogotowie. Czekaj, zamówię taksówkę.- decyduje szukając telefonu.
- Nie! Żadnego pogotowia nie będzie! -protestuje dziewczyna
- To może być coś poważnego. Mocno się uderzyłaś, jeszcze zemdlejesz..
- Dam sobie radę. -wyrywa się z Jego objęć
- Ale-
- Najlepiej zostaw mnie w spokoju. To wszystko Twoja wina!
- To Ty szłaś odwrócona. Zresztą nieważne. I tak Cię samej nie zostawię. 

Bez chwili namysłu Oliwia mówi:
- Zatrzymałam się tutaj, w tym hotelu. Także dzięki za chęci, ale obejdzie się. Cześć.
Chwyta walizkę i wolnym krokiem wraca pod hotel. Odwraca się, ale sprawcy wypadku już nie ma.
Oliwia wzdycha i siada na swoim bagażu. Ukrywa twarz w dłoniach.
Po kilku chwilach słyszy kroki. Niepewnie podnosi wzrok.
- To znowu Ty? -pyta zdziwiona

- Wiedziałem, że hotel to ściema. -chłopak próbuje zachować obojętny ton głosu

- Jakiś problem? -dziewczyna krzyżuje ręce na piersiach- Nie znam Cię. Potrącasz mnie na chodniku. Nie mam obowiązku spowiadać Ci się z tego, gdzie mieszkam.
- No na pewno nie tutaj.
Chłopak podchodzi do walizki i z jej plastikowego uchwytu zrywa niewielką karteczkę.
- To chyba z lotniska. -przygląda się jej- Przyleciałaś z Mediolanu do Katowic. -zauważa
- I?
- I nie masz się gdzie zatrzymać.
- Mam.
- Czyżby? To czemu nie zostałaś w Katowicach tylko po nocy przyjeżdżałaś tu i siedzisz na walizce pod hotelem?
- Daj mi spokój. -Oliwia wstaje. Odrobinę za szybko..
- Nie ma mowy. -chłopak bierze Ją pod rękę- Nie zostawię Cię tutaj samej.

Oliwia nie wie, dlaczego idzie z nieznajomym.
Może jest Jej już wszystko jedno?
Może chce, by ten dzień skończył się jak najszybciej?
Może faktycznie z Jej stanem zdrowia nie jest najlepiej?
A może to On? W sumie ma coś w sobie..
Odpowiedzi na te pytania szuka kilka minut później, wchodząc do przestronnego mieszkania.

- Rozgość się. -mówi chłopak
- Właściwie.. -zaczyna niepewnie
- Tak?
- Dziwnie się czuję. -przyznaje Oliwia
Dosłownie sekundę po tym gospodarz materializuje się przy Niej.
- Coś Cię boli? Kręci Ci się w głowie? Chodź, połóż się na chwilę na kanapie. -prowadzi Ją do salonu
- To nie dlatego. Nie znamy się. Przypadkowo na siebie wpadliśmy. A Ty zaprosiłeś mnie do swojego mieszkania. Proponujesz nocleg..
- No chyba nie jesteś seryjnym mordercą? -żartuje
- Nie. -mimowolnie uśmiecha się Oliwia- Ale czasami zmieniam się w wampira.
- Mam nadzieję, że nie dziś. A jeśli już, to miło będzie wiedzieć, że taka piękna wampirzyca wybrała mnie na swoją ofiarę. -mówiąc to chłopak czerwieni się.
Nie chciał mówić, że nowa znajoma jest piękna. To znaczy jest. I On to dostrzegł. Wolał jednak tego nie okazywać.
Również Oliwię oblewa delikatny rumieniec.
- Mimo tego ryzyka, zostajesz tutaj. Będę spokojniejszy. Nie chcesz lekarzy, to chociaż mnie pozwól się Tobą zaopiekować. -dodaje
Dziewczyna kiwa tylko głową dając znak, że się zgadza. Czuje się coraz bardziej zmęczona. Układa się wygodnie na kanapie. W tym czasie chłopak pędzi do kuchni i robi dla Nich herbatę.
Kiedy wraca do pokoju z dwoma kubkami gotowego napoju, zastaje swojego gościa pogrążonego w krainie błogiego snu. Odstawia kubki na stolik i bierze dziewczynę na ręce. Powoli, by nie zrobić Jej dodatkowej krzywdy, zanosi Ją do swojej sypialni i kładzie na wielkim łóżku. Poprawia jeszcze poduszkę i  kocem przykrywa drobną, w porównaniu do Niego, osóbkę. Przez moment patrzy jak śpi. Odgarnia kosmyk włosów z Jej twarzy.
- Co w Tobie takiego jest.. -szepcze do siebie

Następnego ranka Oliwia budzi się z bólem głowy. Otwiera oczy. Uświadamia sobie, że nie jest to Jej własne mieszkanie.
- Matteo?
Przypomina sobie jednak, że to nie jest mieszkanie przyjaciela. On jeszcze nie wie, że przyleciała.
Nagle wystraszona zagląda pod koc. Z ulgą zauważa, że ma na sobie ubrania z poprzedniego dnia.
Powoli wstaje i przy łóżku znajduje swoją walizkę. Bierze kosmetyczkę i czystą, letnią sukienkę. Na palcach wychodzi z pokoju i wchodzi do łazienki obok. Zachowując się najciszej jak tylko potrafi, po kilku minutach jest już gotowa.
Rozgląda się po mieszkaniu. Zauważa gospodarza śpiącego na kanapie. Wygląda to dość zabawnie: On, nawet z podkulonymi nogami, nie mieści się na niej. Oliwia uśmiecha się na ten widok.
- Pomijając to zderzenie przed hotelem, całkiem fajny facet. -mówi do siebie

Na kuchennym stole zostawia karteczkę:
Dziękuję za nocleg!

Znowu bez planu, Oliwia chodzi po jastrzębskich ulicach. Postanawia jednak wrócić do punktu wyjścia.
Idąc w stronę dworca, mija hotel. Uśmiecha się na wspomnienie minionego wieczoru, chociaż nie wie właściwie dlaczego.
Z budynku wychodzi mężczyzna, kurier, rozmawia właśnie przez telefon.
- Tak szefie, jadę teraz. To nie jest daleko. Paczka będzie na czas. Za pół godziny jestem w Żorach.
Widząc, jak chowa telefon i ma zamiar wsiąść do auta, Oliwia podchodzi bliżej.
- Przepraszam, jedzie Pan do Żor?
- Zgadza się.
- Czy mogłabym się zabrać?
- Zapraszam. -uśmiecha się mężczyzna.

Kurier odwozi dziewczynę pod wskazany adres.
- Bardzo dziękuję!
- Cała przyjemność po mojej stronie. -uśmiecha się i wyciąga Jej walizkę.

Oliwia wyciąga telefon i wpisuje kilka cyferek.
- Haaaalo? -słyszy po drugiej stronie zaspany głos
- Matteo! Zaraz południe! Wstawaj, szkoda dnia! -śmieje się
- Jakie południe.. Czekaj, już sprawdzam.. Ej! Jeszcze nie ma dziewiątej a dziś mam trening popołudniu. Mogłem jeszcze spać...
- Ale to ważne..
- Oli.. Nie mów do mnie z rana.. -prosi Włoch
- To naprawdę ważne.
- Masz pięć sekund.
- Bo widzisz.. -nie wie jak zacząć
- Pięć..
- Jestem. -mówi wprost
- Cztery..
- Słyszysz, co mówię?
- Trzy..
- Fajna okolica. Jakaś zabytkowa ulica. Dużo zieleni. Piekarnia. Dobrze tu masz. -zaczyna się śmiać
- Dwa.. Czekaj! Co Ty do mnie mówisz?! -słyszy jak o malo co nie spada z łóżka
- Wyjrzyj przez okno geniuszu.
Martino pojawia się w oknie.
- Bella! -wita Ją radosnym okrzykiem
- Ciiiszej! Obudzisz wszystkich dookoła! -uśmiecha się na widok przyjaciela
- A co! Niech wiedzą, że to najszczęśliwszy dzień dla mnie! W końcu jesteś!
Po tych słowach znika, by chwilę później porwać dziewczynę w ramiona.


~~
Przepraszam za ten poślizg! Wpis miał pojawić się w sobotę, ale cały weekend pracowałam i nie dałam rady. 
[W tym miejscu nie napiszę nic więcej.. Tak mi smutno, że przegraliśmy.. Wierzę, że jednak pokażemy na co Nas stać!]
Całuję ;*
K.

4. Making decisions doesn't have to be so hard

Kolejne dni wyglądają podobnie. Oliwia nie ma już pracy. Trochę dziwnie się z tym czuje. Zawsze było to jakieś zajęcie. Wychodziła z domu. Na nadmiar nudy nie mogła narzekać. Chociaż w sumie jest jedna dobra rzecz w tym wszystkim. Teraz może poświęcić czas samej sobie. Wcześniej jakoś nie było okazji. Ze znajomymi widywała się tylko w knajpie, gdzie pracowała, często na dwie zmiany. Na imprezy od jakiegoś czasu chodziła tylko w towarzystwie Matteo. A teraz jest sama..

Nie może wskoczyć w samochód i pojechać do Modeny.

Nie może liczyć na niezapowiedziane wizyty przystojnego Włocha.

Nie może..

Jest piękny słoneczny dzień. Zbliża się koniec wakacji, ale turystów jakby coraz więcej w Mediolanie. Oliwia siedzi w jednej z kawiarenek. Czyta lokalną gazetę. Obok ogromnego okna zauważa na zewnątrz grupę młodych ludzi. Są uśmiechnięci. Pewnie kolejni turyści myślisz. I masz rację. Po długiej dyskusji wchodzą do środka i zajmują stolik w rogu. Oliwia czuje na sobie czyjeś spojrzenie. Odwraca się dyskretnie i posyła jeden ze swoich firmowych uśmiechów. Po chwili dalej pogrąża się w czytanym moment temu artykule. Tak, teraz chłopak już wie, że to Ona. Bez wahania zrywa się z miejsca i przysiada do Niej.

- Wiedziałem, że znam skądś tę piękną twarz. -mówi z idealnym akcentem

Oliwia już gdzieś słyszała ten głos. Jednak nie okazuje swojego zainteresowania rozmówcą. Nie podnosi wzroku znad pisma. Milczy.

- Kurcze.. Nie pamiętasz mnie? -pyta zawiedziony

Dziewczyna kręci tylko głową.

- Gram w siatkówkę. Poznaliśmy się jakiś rok temu. Byłem tu z Martino. Znamy się z Modeny. Matteo Martino. Chyba się przyjaźnicie?

- Owszem. -odpowiada w końcu

- Naprawdę mnie nie pamiętasz? Zwiedzaliśmy we trójkę miasto nocą, balowaliśmy. Czasem tu obaj przyjeżdżaliśmy do Ciebie.

Oliwia odkłada gazetę i przygląda się chłopakowi. Po kilku sekundach nie może jednak wytrzymać i wybucha śmiechem.

- Ale dałeś się wkręcić! -mówi- Cześć Matt! Cudownie Cię widzieć. -uśmiecha się

- Oliwia, ale mnie wystraszyłaś! Na serio myślałem, że mnie nie pamiętasz...

- Takich imprez jak Nasze się nie zapomina! -przybijają piątkę- Ale co Ty tu właściwie robisz? Matteo wspominał, że i Ty zmieniasz klub, tak?

- Tak, przenoszę się do Rosji. Potrzebuję zmian... -bierze głęboki oddech

- Taa.. Ja też..

- Nie masz humoru? Coś się stało?

- Życie Matthew, życie. -wzrusza ramionami- Nigdy mnie nie rozpieszczało, przyzwyczaiłam się.

- Matteo już w Polsce? Dlatego siedzisz tu sama?

- Tak, jest w Jastrzębiu. A ja zamiast szukać pracy siedzę tutaj i wydaję ostatnie centy na najlepszą kawę w mieście.

- Zwolnili Cię?

- W sumie sama się trochę zwolniłam. Nie wytrzymałam i wygarnęłam szefowi.

- Cała Oliwia. Zawsze robi i mówi, co myśli. Bez zastanowienia. -żartuje Amerykanin

- Ale nie powiedziałeś mi jeszcze, co tutaj robisz. -wtrąca

- Jestem z przyjaciółmi. Takie krótkie wakacje.

- Też siatkarze?

- Nie, to kumple jeszcze z liceum. Może dołączysz do nasz? -proponuje- Wpadliśmy coś szybko zjeść i dalej zwiedzamy miasto. Przyda się przewodnik. -uśmiecha się do niej zalotnie

- Chyba wrócę do domu, muszę przemyśleć kilka spraw. Przepraszam.

- Szykują się zmiany? -zauważa Anderson

- Skąd wiesz?

- Może nie znam Cię tak jak Matteo, ale widzę to i owo.

- I co na przykład widzisz, Sherlocku?

- Przyzwyczaiłaś się do Niego. Wiedziałaś, że zadzwonisz i On w ciągu niecałych dwóch godzin tu będzie. Nie znam szczegółów, ale wiem, że miałaś jakieś problemy sercowe. Dlatego dobrze się czułaś mając faceta przy sobie, przyjaciela. A teraz On wyjechał. Nie możesz znaleźć sobie miejsca. Snujesz się bez większego celu po mieście.

- No brawo, wymyśliłeś to wszystko po zaledwie pięciu minutach rozmowy?

- Powiedzmy. -prostuje się dumnie

- Fajnie było Cię spotkać. -Oliwia kładzie drobne na stoliku

- Ale będziesz się zbierać, tak?

- Gdybym wiedział, że nadal tu mieszkasz, wcześniej bym się odezwał.

- To nie wiedziałeś? -pyta zdziwiona.

Przecież od kilku lat już mieszka w Mediolanie i nigdy na głos nie wspominała o możliwości wyjazdu.

- To było raczej oczywiste, że wrócisz do Polski.

- Nie planowałam tego.

- Matteo nie namawiał?

- Wręcz przeciwnie...

- To co stoi na przeszkodzie?

- Po coś w końcu odcinałam się od przeszłości.

- Ale mieszkałaś w Krakowie o ile dobrze pamiętam.

- Zgadza się.

- Więc w czym problem? Kraków a Jastrzębie to dwa całkiem różne miejsca.

- Tylko-

- Nie ma „tylko”, nie ma „ale”. Albo czegoś chcesz, albo nie. Powiedz szczerze, podoba Ci się życie tutaj?

- Chyba tak.

- A to, że jesteś tu sama? Bez przyjaciół, rodziny?

- Rodziny i tak nie mam. -wzrusza ramionami

- Nie mów tak. Masz Matteo. Wiesz, jak ciężko było Mu wyjeżdżać? On też się do Ciebie przyzwyczaił. Ale taka praca, nie miał facet wyjścia.

Oliwia zaczyna się zastanawiać nad słowami Andersona.

Może jednak ma rację?

Szybko wstaje, całuje chłopaka w policzek na pożegnanie.

- Matt! Jesteś wielki, dziękuję! Nie wiesz nawet, jak bardzo właśnie pomogłeś!

Wybiega z kawiarenki, zostawiając amerykańskiego siatkarza w tej nieświadomości.

Oliwia biega po całym mieszkaniu. Z szafy wyciąga niewielką walizkę i byle jak wrzuca do niej najpotrzebniejsze rzeczy. W historii przeglądarki internetowej odnajduje potrzebny adres. Loguje się na stronie, która oferuje tanie przeloty do Polski. W duchu powtarza sobie, że to dobra decyzja. Gdy tylko zobaczyła tę ofertę kilka dni temu czuła, że to znak.

Z wydrukowanym biletem w ręku jedzie taksówką na lotnisko. Po kilkunastu minutach jazdy samochód zatrzymuje się na parkingu. Oliwia wyciąga z portfela odpowiednią sumę. Przy okazji zauważa w nim coraz większe pustki. Martwi Ją to. Jednak nie myśli o tym teraz. Jej myśli krążą wokół tej podróży. Płaci starszemu mężczyźnie i życzy udanego wieczoru. Na miejscu podchodzi do informacji i pyta o odpowiednie stanowisko. Kilka chwil później stoi już w długiej kolejce. Parę razy wątpi w tę decyzję i chce zawrócić. Za każdym razem jednak coś Ją pcha do przodu. Dzielnie więc czeka na swoją kolej.

Jest. Udało się. Tylko… Co teraz?

~~
Jestem! Następne wpisy będą dłuższe. Za ten przepraszam..
I powiem Wam jeszcze jedno: wracamy do stałego publikowania rozdziałów w każdą sobotę :)
Proszę, zapoznajcie się z zakładkami Czytelnik i Informator.
Całuję ;*
K.

3. Be the person you've always wanted to be

Oliwia powoli otwiera oczy. Zaczyna przypominać sobie wczorajszy wieczór. Pamięta, że spotkała się z przyjacielem. Do późna balowali w ulubionym mediolańskim klubie. W końcu Matteo już za kilka dni wyjeżdża na stałe. A przynajmniej na rok lub dwa. Chcą więc spędzić możliwie jak najwięcej czasu razem.

- Dzień dobry Oli. -wchodzi do Jej sypialni

- Spałeś na kanapie? -pyta rozbawiona widząc zmęczenie na Jego twarzy

- Tak i po raz kolejny Ci coś powiem.. -kręci głowa- Strasznie ona niewygodna!

- No co ja na to poradzę.. -uśmiecha się przepraszająco Oliwia

- Zmień meble w salonie?

- Nie opłaca się- odpowiada i już po chwili tego żałuje

- Co masz na myśli?

- Nie, nic. Nieważne...

- Teraz się nie wymigasz -rzuca się na łózko przystojniak- Mów zaraz o co chodzi.

Oliwia niechętnie zaczyna tłumaczyć

- Właściciel mieszkania znów podniósł czynsz, z którym zresztą zalegam... Powoli kończą mi się oszczędności. Wywalili mnie z pracy w zeszłym tygodniu... -przy tym ostatnim zdaniu ścisza głos

- Co takiego?! Czemu mówisz mi o tym dopiero teraz?

- Bo to moje problemy.

- Ale razem coś byśmy wymyślili. Dałbym Ci kasę na mieszkanie przecież..

- O nie Matteo, nie potrzebuje sponsora -zarzuca na siebie szlafrok i wychodzi z pokoju

Po chwili w kuchni zjawia się Martino.

Staje za Nią i mocno obejmuje swoimi silnymi ramionami.

- Oliwia.. Wiesz dobrze, że nie to miałem na myśli.

- Wiem, ale dam sobie rade

- Zawsze to powtarzasz. Pozwól tylko, ze Ci coś przypomnę. Jestem tu. Może nie zawsze fizycznie, ale myślami zawsze. I chcę Cie wspierać. Chce Ci pomagać. Być Twoim przyjacielem. Dobrze wiesz, że kasa nigdy nie stanowiła dla mnie większego problemu. Więc tym bardziej kiedy widzę, że Tobie jest bardziej potrzebna, chcę Ci pomoc.

- Dziękuję, ale nie mogę przyjąć takiej pomocy.

- Oliwka, daj sobie pomóc.. Ten ostatni raz.

- Myślisz, że kupisz mnie tym uroczym włoskim akcentem? -wzrusza ramionami dziewczyna

- Myślisz, że mój akcent jest uroczy? -charakterystycznie rusza brwiami siatkarz

- Ojj nie łap mnie za słówka -niby urażona wyrywa się z Jego uścisku- Lepiej zajmij się śniadaniem!

- Si, señorita. -Matteo z uśmiechem otwiera lodówkę i zaczyna przygotowywać posiłek.

Matteo zbiera się do wyjścia. Robi się coraz później. Spędzili razem dzień, ale wszystko co dobre szybko się kończy. Chłopak wolnym krokiem zmierza w kierunku drzwi. 

- Czemu Cię właściwie zwolnili? -pyta chcąc przedłużyć swoją wizytę chociaż o kilka minut

- W sumie to nie wiem.

- Wiesz.

- Mówię Ci, że nie... -dziewczyna ucieka wzrokiem

- Oli, mnie nie nabierzesz. Zawsze jak coś kręcisz, tak zabawnie marszczysz nos. -włoski siatkarz posyła Jej swój firmowy uśmiech

- No co mam Ci powiedzieć... Trochę się pokłóciłam z szefem.

- O co poszło tym razem? 

- O to co zawsze. Chciał się ze mną umówić, ale powiedziałam, że nie ma takiej opcji. W końcu dobitnie dał mi do zrozumienia, że albo... No sam wiesz.. Albo wylatuję. Miałam dość tych jego podchodów. Powiedziałam co myślę. I stało się. Kazał mi się więcej w knajpie nie pokazywać.

- Czasami zachowujesz się jak małe dziecko. Nigdy mnie nie słuchałaś... A tyle prosiłem odejdź stamtąd. -kręci głową chłopak- Ile lat już jesteś we Włoszech?

- Jakieś trzy?

- Dokładnie dwa lata, jedenaście miesięcy i dwadzieścia osiem dni, ale kto by to liczył. 

Oliwia patrzy na Niego mocno zaskoczona. Nawet Ona straciła rachubę dawno temu...

- Pamiętasz jak się poznaliśmy? -kontynuuje

- Pamiętam... To było właśnie w tej knajpie. Pracowałam pierwszy wieczór, na próbę. Akurat wtedy musiałeś przyjść z kumplami. Czekaj, co to była za okazja? Aaa już wiem! Spotkanie po latach. Graliście jakiś towarzyski mecz z Twoim byłym klubem.

- Biegałaś miedzy stolikami z tacą w ręku i małym notesikiem. Od razu wiedziałem, że taka dziewczyna nie pasuje do takiego miejsca.

- Musiałam się przecież jakoś utrzymywać, nie? Dopiero co przyjechałam, nie znałam nikogo. Weszłam do pierwszego lepszego miejsca. Akurat potrzebowali kelnerki, więc spróbowałam. Ale nie powiesz, wyrobiłam się od tego czasu. -uśmiecha się

- Taaa, zakładając, że nie wylewasz drinków na przypadkowych ludzi! 

- Ty się nie śmiej, to była Twoja wina! -Oliwia daje Mu sójkę w bok- Zrobiłeś to specjalnie. Założyliście się, pamiętasz? Jak to szło? Kto pierwszy zdobędzie numer kelnerki?

- Pomyśl sobie, co by było, gdyby nie ta akcja. Nie znalibyśmy się... 

- Mogłeś wybrać inny sposób. -zaczyna się śmiać- Wystarczyło się ładnie uśmiechnąć.
- Zwróciłabyś uwagę? -pyta
- Hmm.. Pewnie nie. -mówi roześmiana dziewczyna- Ale powiem Ci, ładnie to sobie wykombinowałeś... Podchodzisz do dziewczyny, która przy barze wyciera kieliszki. Niby składasz zamówienie, ale patrzysz na Nią z miną małego szczeniaka i pytasz wprost czy pomoże Ci wygrać zakład. Sprytnie.
- Przynajmniej zadziałało. -odpowiada dumnie Matteo- Pamiętasz ich miny? Kiedy później podeszłaś do naszego stolika? Nie spodziewałem się, że tak to sobie wymyślisz! Szkoda tylko, że nie przewidziałem straty koszuli...
- No też się sobie dziwiłam wtedy... Zaczęłam się zachowywać jak słodka idiotka. -kręci głową z niedowierzaniem- Udawałam, że plącze mi się język, że na sam Twój widok trzęsą mi się ręce... Twoi kumple byli nieco zdziwieni, że to akurat Ty przypadkiem wpadłeś mi w oko.
- Zżerała ich zazdrość!
- A ja niby z tego roztargnienia stawiając Wasze drinki na stoliku, jeden wylałam na Ciebie. Stałam tam i przepraszająco machałam rzęsami... Nie wiem w sumie czemu się zgodziłam, żeby Ci pomóc.
- Bo mimo wszystko czułaś, że chcesz mnie poznać? -dodaje pewny siebie przystojniak
- Nie myśl tyle, bo Ci się mózg zlasuje. -znowu dostaje od Oliwii sójkę
- Jednak przyznasz, że najlepszy moment był wtedy, jak podeszłaś do nas na koniec z rachunkiem. Podałaś mi niewielki koszyczek, a tam pod kwotą do zapłacenia był Twój numer telefonu. Chłopakom szczęki opadły. Dosłownie!
- Obiecałam, że pomogę Ci wygrać. Cały wieczór subtelnie rozwiewałam nadzieje na wygraną Twoich towarzyszy. I nie powiem, momentami było zabawnie. Nie myślałam, że zadzwonisz następnego dnia...
- I tak to się wszystko zaczęło. -podsumowuje Martino- Pamiętasz, co Ci powtarzałem zawsze?
- Tego się nie da zapomnieć. Trułeś mi tak chyba każdego dnia! Kazałeś mi rzucić pracę w knajpie i przeprowadzić się do Modeny. A Mediolan jest całkiem przyjemny. Tu mi dobrze.
- Dobrze? A ile razy narzekałaś na szefa? Ile razy chciałem dać facetowi w mordę?
- No już się tak nie denerwuj.. -Oliwia podchodzi do Niego i mocno przytula. Wie, że za chwilę będą musieli się rozstać.
- Nigdy nie chciałaś mnie słuchać... Dobrze, że z Modeny jest tu tylko dwie godziny samochodem i mogłem w miarę często przyjeżdżać.
- Tak, sama bym tu zwariowała. Przynajmniej na początku. Nikogo nie znałam...
- Więc czemu nie chciałaś przyjechać do mnie? Nie byłabyś sama.
- Przecież przyjeżdżałam czasami na Twoje mecze. A swoją drogą, wiesz, że to przez Ciebie nawet polubiłam siatkówkę? Nie mówiąc już o nauce włoskiego.
- Nie przeze mnie, tylko dzięki mnie. -posyła Jej uśmiech- I nie zmieniaj tematu.
- Dobrze wiesz dlaczego. Nie chciałam być uzależniona od faceta. Nawet przyjaciela. 

- A co będzie teraz? Za dwa dni wyjeżdżam...
- Będzie tak, jak do tej pory. Będziemy do siebie dzwonić, pisać. Nie będziesz mógł tylko wyskoczyć ze mną do klubu. -Oliwia stara się jakoś rozluźnić atmosferę
- Nie chcę zostawiać Cię tutaj samej.
- Nie będę sama. Przez te trzy lata zdążyłam nawiązać kilka znajomości, pamiętasz? -mówi żartobliwie
- Co z pracą?
- Znajdę coś innego.
- Myślałaś o powrocie na studia?
- Nie. To znaczy tak.. Ale już na pewno nie pójdę na prawo! Tego chciał mój ojciec... Chciał, żebym w przyszłości zajmowała się jego interesami. Sam rozumiesz, że teraz nie chcę mieć z tym nic wspólnego.
- W takim razie pomyśl, czego sama chcesz od życia. Jak byłaś mała, kim chciałaś zostać?
- Żoną przystojnego Włocha. -odpowiada bez zastanowienia
- To da się zrobić. -Matteo przyciąga Ją do siebie i oboje zaczynają się śmiać
- Przecież powiedziałam, że przystojnego! -Oliwia wyrywa się z Jego objęć i spogląda na zegarek- Martino! Zdajesz sobie sprawę z tego, która jest godzina?!
- Tak Mazur, widzę. Wyganiasz mnie? -robi smutną minę
- Wiesz dobrze, że nie. Jak dla mnie możesz zostać, ale nie chcę, żebyś wracał do siebie po nocy.
Również Matteo czuje, że zbliża się moment rozstania.
Gdyby mógł, spakowałby przyjaciółkę do jednej z walizek, żeby nie mogła protestować po drodze, i zabrał ze sobą.
Włoch w końcu wpada na genialny pomysł. Boi się reakcji dziewczyny, ale mimo wszystko proponuje.
- Jedź ze mną.
- Gdzie?
Nie odpowiada Jej. Patrzy na Nią tymi swoimi oczami.
- O nie... Nie wracam do Polski!
- Kiedyś będziesz musiała wrócić...
- Nie po to wyjeżdżałam.
- Jeszcze zmienisz zdanie. Wierzę w to. Ciao!
Matteo nie lubi pożegnań. Całuje więc przyjaciółkę w policzek i wychodzi z Jej mieszkania.

Kilka dni później Oliwia spotyka na ulicy starszego mężczyznę. W tej chwili wolałaby Go jednak nie oglądać.
- Buongiorno! -wita Ją z uśmiechem.
- Mario Rossi, jak się Pan miewa?
- Piękny słoneczny dzień mamy, nieprawdaż?
- Tak, jak na sierpień przystało. Signore Rossi, co do czynszu...
- Czynszu? -przerywa Jej właściciel- No problema! Rozumiem, każdy ma trudniejszy okres w życiu. Najważniejsze, że mamy sprawę załatwioną.
- Załatwioną?
- Wczoraj popołudniu dostałem potwierdzenie przelewu. Mieszkanie jest opłacone do końca roku.
- Ale.. Kto zlecił przelew?
- Niejaki signore- mężczyzna urywa w połowie- Niestety nie mogę powiedzieć. Scusi! Czas mnie nagli. Miłego dnia!
Spacerując po mediolańskich ulicach Oliwia wie, kto rozwiązał przynajmniej część Jej problemów.
Od razu po powrocie do domu dzwoni do przyjaciela.
- Oli! -odbiera po pierwszym sygnale
- Miałeś tak do mnie nie mówić... Ale niech Ci będzie. Nie musiałeś tego robić.
- Dobrze, już więcej nie powiem Oli. A Oliwka mogę?
- Nie o to mi chodzi. Nie musiałeś płacić za moje mieszkanie. Już na pewno nie w tajemnicy.
- Gdybym chciał Ci zostawić pieniądze, nie przyjęłabyś ich. Sam więc zadzwoniłem do właściciela kamienicy i poprosiłem o podanie niezbędnych danych. Zrobiłem szybki przelew i po problemie.
- Oddam Ci jak tylko zarobię. Chociaż opłaciłeś jakieś cztery miesiące z góry, więc może to potrwać do przyszłego stulecia.
- Przyjedź tu i będziemy kwita.
- Nie.
- Oliwia?
- Hmmm?
- To nie jest odpowiedź, której udziela dwudziestopięcioletnia osoba.
- W takim razie jestem pięcioletnim dzieckiem.
- Wierzę, że jeszcze zmienisz zdanie.
- A ja nie. Dobra, opowiadaj lepiej jak tam jest?
- No wiesz... Nowe miejsce, nowi ludzie. Mieszkam w hotelu.
- W hotelu? Klub Ci nie zapewnił mieszkania?! -denerwuje się Oliwia
- Tak wyszło. Podobno decyzja trenera... -nawet na odległość dziewczyna wyczuwa, że Matteo nie jest z tego powodu zadowolony
- Ale przecież i On jest Włochem o ile dobrze pamiętam? Myślałam, że jakoś pomoże Ci się zaaklimatyzować..
- Widocznie nie jest to Jego priorytetem.
- Może powinieneś z Nim pogadać?
- Nie wiem czy jest sens... Poczekam jeszcze trochę.
- A jak chłopaki z drużyny?
- Wydają się być w porządku. Kapitan trochę nosa zadziera.
- Już nawet wiem, kto Go nieco sprowadzi do pionu. -śmieje się dziewczyna
- Tak? Kto?
- No Ty przecież! Słyszę to w Twoim głosie.
- Może... To dopiero początek a ja już mam dość faceta.
- Silny jesteś, poradzisz sobie.
- Oliwia? -pyta po chwili- Na pewno nie przyjedziesz?
- Nie. -odpowiada krótko
- Nawet dla mnie? Na chwilę?
- Przykro mi...
- Ale to nie jest Kraków.. -przekonuje Ją
- Muszę kończyć. Trzymaj się!
- Ty też. Tylko nie szukaj sobie żadnego innego Włocha! -żartuje siatkarz
- Zobaczę, co da się zrobić. Ciao! -kończy rozmowę

Oliwia siedzi przy kuchennym stole. Zastanawia się, co dalej robić. Matteo wyjechał. Nie może już do Niego zadzwonić i poprosić, żeby przyjechał. Również Ona nie może do Niego pojechać. To znaczy mogłaby. Tylko nie chce. Nie po to uciekała od przeszłości. Z drugiej strony jednak zdaje sobie sprawę z tego, że wracając do kraju nie musiałaby nikogo o tym informować czy wracać do stolicy małopolski. Mogłaby zacząć wszystko od nowa, mając przyjaciela u boku. Ale nie, nie jest jeszcze na to gotowa. Woli być sama w Mediolanie. Chociaż tak na dobrą sprawę wcale nie wie, co Ją tu trzyma.
Może po prostu się boi? Tylko czego? Na to również nie znajduje odpowiedzi...

Pijąc kolejny kieliszek wina przegląda stronę internetową jednej z miejscowych uczelni. Nie wie, co Ją do tego podkusiło. Może pytanie przyjaciela? A może chęć zrobienia czegoś ze swoim życiem?
Mijają kolejne minuty. Oliwia dalej nie wie, co wybrać. I czy w ogóle warto.

W końcu zadaje sobie pytanie:
- No właśnie Oliwia... Czego Ty właściwie chcesz od życia?

W tym momencie, na bocznym pasku strony, pojawia się bardzo kusząca oferta.

~~
Witajcie ponownie!
Obiecywałam rozdział już jakiś czas temu, ale z wielu powodów po prostu nie dałam rady...
Powiem Wam szczerze, że jakoś tak średnio jestem z niego zadowolona. Taka paplanina... Może dlatego, że był pisany w dość stresującym dla mnie czasie..

Od teraz kolejne wpisy będą się pojawiały w sobotę (ewentualnie niedzielę) o czym na pewno poinformuję na Facebooku +osoby, które chcą być informowane :)

Całuję ;*
K.

PS. Z kim się widzę w niedzielę w Łodzi? :)

I drugie pytanie: wiecie coś na temat treningu Naszych siatkarzy na Narodowym?